De angst zit er al heel snel, heel goed in. Getuige het overstag gaan van de overheid om de scholen te sluiten op niets anders dan het verzoek van ouders en onderwijzers, zonder wetenschappelijke noodzaak volgens het adviesorgaan. Dat kan ook haast niet anders, want de berichtgeving, als eerder genoemd, laat zowel geen positieve als alternatieve geluiden door. Elke hoop wordt de kop ingedrukt en met testcijfers begint men een groteske bouwlamp te richten op de incidentie van aanwezigheid van het fenomeen.
De PCR-test is het gebruikte testmiddel. Al snel komen berichten van echte vakspecialisten, uit de dagelijkse praktijk, die wijzen op het verkeerde gebruik van de test. Een testmethode, zelfs volgens de ontwerper, niet geschikt is om een diagnose te stellen alleen op basis van de testuitslagen. Daar worden vragen over gesteld, die ver buiten de reguliere media blijven. Laten we als media geen extra onrust veroorzaken, nietwaar? Het credo is dat we ons, als journalistieke onderzoekers, achter het beleid van de overheid scharen zonder enige vorm van wederhoor toe te passen. Het wordt zelfs openlijk toegegeven, waarmee de volk de ernst van de situatie duidelijk moet maken. Zelfs de gebruikelijke opiniemakers houden zich even in en dat maakt het een wel heel buitengewone crisis.
Het maakt ook dat er niet is te ontkomen aan het ongebreideld aanwakkeren van de angst. Want van dodenlijstjes verschoof de dagelijkse berichtgeving naar ziekenhuis- en IC opnamen en vervolgens naar oplopende positieve testuitslagen, die een statisch gelijke tred hielden met het opvoeren van het aantal testen. Ondanks de kritiek uit het wetenschappelijke veld, werd een positieve testuitslag een besmetting, een coronageval of een patiënt genoemd. Het beleid werd afgestemd op de positieve test uitslagen en alleen daarmee bleven diverse branches totaal gesloten.
Als leek, en oud-ondernemer, kon ik me voorstellen dat je als economisch slachtoffer nieuwsgierig bent naar de zorgvuldigheid van die beslissingen. Met name gezien de ontzagwekkende impact. Daar kun je niet zomaar heel licht een streep door zetten, lijkt me. Maar een onderzoek naar de effectiviteit, zuiverheid en de diagnostische waarheid van de test, werd domweg afgewezen.
Pardon? Hoor jij je niet 'tenminste' even te buigen over de vragen omtrent de test om zeker te weten dat je het levenswerk van MKB ondernemers niet zomaar vernietigd?
Het was tenslotte de enige unieke rechtvaardiging voor het handhaven van de maatregelen. Dat laat wel een heel erg blind vertrouwen zien om op blind te varen, gewoon zonder je ervan te vergewissen of je het echt goed doet.
Voor deze leek gaat, met het live meebeleven van dit scenario, het wel een erg griezelige kant op. Met name omdat je tegelijkertijd meemaakt dat mensen buiten in een parkje bij elkaar worden weggestuurd. Buiten! Was nog niet bekend dat het buiten veiliger is dan binnen? Het begint aan verstandsverbijstering te raken. Een soort van tunnelmantra die meer gaat over de maatregelen handhaven dan de onderbouwing voor de volksgezondheid.
Een ander signaal is de demonstratie op de dam voor BLM. Die mocht hier en overal ter wereld ongestoord plaatsvinden, maar een demonstratie met tegengeluiden over het beleid werden domweg met overduidelijke drogredenen verboden. Nog helemaal afgezien van het ermee eens zijn of niet, het schijnt gewoon een raar licht op de rechtvaardigheid, de vrijheid van meningsuiting en het meten met verschillende maten.
Ben ik al zo ver dat ik 'alles' met een achterdochtig brilletje bekijk of moeten we vaststellen dat het gewoon echt raar is?
In ieder geval bewijzen de inzichten achteraf, wat mij betreft, dat het meten met verschillende maten ongeveer tot nationale kunstvorm wordt verheven. Echt niemand snapt nog op een geven moment de verschillen in de maatregelen en de handhaving. Tot overmaat van ramp komt Facebook met een eigen regeltje van aanpassing in het beleid, waardoor zij rücksichtslos afbeeldingen van Zwarte Piet censureert in Nederland(?!) Zonder een wet, een gerechtelijke uitspraak of juridische gronden.
Het begint zich wat mij betreft nu wel op te stapelen. Getuige de keiharde hardnekkige lijn die wordt gehandhaafd in de verpleeghuizen. De onmenselijkheid ervan wordt op TV ontkracht door onze heren politici, met gebruik van een angstwekkend beeld, van niet te bewijzen veel grotere gevolgen, voor onze kwetsbaren als we toch contact weer toelaten.
Ik luister naar Dr. Erwin Kompagne Universitair Hoofddocent Klinische Ethiek en Klinisch onderzoeker op de IC-afdeling in het UMC Erasmus, en Hoogleraar aan de Erasmus Universiteit Rotterdam, Filosoof en Medicus, Marli Huijer. Beiden houden afzonderlijk een pleidooi om de eindigheid van het leven niet als een te winnen medisch experiment te beschouwen en vooral ook de kwaliteit van leven niet uit het oog te verliezen.
Desondanks lijken veel mensen de maatregelen te slikken, al dan niet gedwongen door de wisselende uitvoering van het beleid. Mensen blijven bij hun ouders weg, ondanks dat ze zelf gezond zijn en geen klachten hebben. En de mensen die de uitvaart van hun geliefde of dierbare niet eens persoonlijk kunnen of mogen bijwonen zijn niet eens een uitzondering in Nederland. Ik ben ondertussen in een staat van verbijstering.
De gruwel dat we ons hebben laten aanpraten dat 'gezond zijn' niet meer bestaat, maar dat we dan 'a-symptomatische personen' zijn. Iedereen is blijkbaar een gevaar voor iedereen!
Hoe kan dit? Hoe zijn we dat gaan geloven en met hoeveel ontbrekend bewijs laten we ons daarmee gewoon wegzetten van ons eigen bloed?